Afleveringen
-
Η ‘Ελλη Αλεξίου τον αποκαλούσε «ξανθό πρίγκηπα». Έμαθε το βιβλίο από πολύ μικρή ηλικία, δουλεύοντας στο βιβλιοπωλείο «Φωλιά του Βιβλίου». Μέσα απ' αυτή την εμπειρία, έγινε και εκδότης στα 24 του χρόνια. Το πρώτο των εκδόσεων του ήταν μια ιταλοελληνική γραμματική, που ήρθε να καλύψει ένα κενό σε μια εποχή που πολλοί Ελληνες έφευγαν για σπουδές στην Ιταλία.
Πιστεύοντας ότι “ο εκδότης είναι το περιβάλλον του”, συνέχισε με βιβλία του Κρισναμούρτι, του Ζαν Πιαζέ ή βιβλία για την Κυβερνητική, μια εντελώς άγνωστη «περιοχή» στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ή μια ανθολογία παγκόσμιας ποίησης από τον Ανδρέα Αγγελάκη.Στα χρόνια που ακολούθησαν πρωταγωνίστησε στην ελληνική λογοτεχνία αλλά και δημιούργησε λογοτεχνική σκηνή, με εκδηλώσεις που στο κέντρο τους ήταν το βιβλίο.
Διαβάζει πολύ, κυρίως «χειρόγραφα», για τις εκδόσεις Καστανιώτη, που σήμερα διευθύνονται από τον γιό του Αργύρη. Οι εκδόσεις Καστανιώτη έχουν εκδώσει 10.000 τίτλους, από τους οποίους είναι ενεργοί πάνω από 4.000. Θα καλούσε σε δείπνο ξένους άνδρες συγγραφείς μαζί με τις ελληνίδες συγγραφείς των εκδόσεων του. -
Η πρώτη αναγνωστική ανάμνησή της, οι «Άθλιοι» του Βικτόρ Ουγκώ, έχει την γεύση του πατημένου χώματος, της ελιάς και του λαδιού και τον ρυθμικό ήχο τακ-τακ-τακ από τον αργαλειό. Ηταν στο αγροτόσπιτο της Σκιάθου όπου παραθέριζε με τα δύο αδέλφια της και την μητέρα της. Από τις ταινίες του Χίτσκοκ ανακάλυψε τον μυθιστορηματικό κόσμο της Δάφνης ντι Μωριέ, έναν κόσμο ανοίκειο αλλά και πραγματικό. Διάβασε σε μικρή ηλικία Ντίκενς, ένα από τα πιο δύσκολα έργα του, το μυθιστόρημα «Ζοφερός Οίκος». Αναγνωρίζει τον εαυτό της στη λογοτεχνία του μεσοπολέμου, στον Στέφαν Τσβάιχ, στον Γιόζεφ Ροτ.
Της αρέσει ο Μπρούνο Σούλτς αλλά και ο Μάρτιν Βάλζερ. Λατρεύει τον Γιώργο Χειμωνά, ιδιαίτερα τον «Πεισίστρατο» και τις μεταφράσεις του. Τον γνώριζε προσωπικά, καθώς ήταν φίλος των γονιών και συχνός επισκέπτης στο σπίτι τους. Θυμάται την θεατρική φιγούρα του ψυχίατρου Χειμωνά να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του Αιγινήτειου τυλιγμένος σε μια μπέρτα. Διαβάζει Ερση Σωτηροπούλου αλλά και Κάθριν Μάνσφιλντ. Διαβάζει Ε.Χ.Γονατά. Και βρίσκει θεραπευτικά τα μυθιστορήματα της Άγκαθα Κρίστι. Η μις Μαρπλ είναι η αγαπημένη της ηρωίδα γιατί έχει πάντοτε ένα ερώτημα. Το βασικό και στοιχειώδες «τι είναι;».
-
Zijn er afleveringen die ontbreken?
-
Στην ερώτηση ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασε, απαντά χωρίς δισταγμό ο «Ροβινσώνας Κρούσος». Βρήκε σ’ αυτό το μυθιστόρημα το μοναχικό ταξίδι, που, τώρα λέει, ότι είναι μετωνυμία της ανάγνωσης. Παιδί, διάβασε όλα τα διασκευασμένα για παιδιά κλασικά μυθιστορήματα της σειράς των εκδόσεων Αστήρ Παπαδημητρίου. Ακολούθησε η επιστημονική φαντασία και γενικότερα το fantasy, Γουέλς, Τόλκιν, Ασίμοφ, Κλάρκ.
Στην εφηβεία αρχίζει να διαβάζει ποίηση. Σεφέρης, Καβάφης, Εγγονόπουλος. Με την ποίηση άλλαξε ο φακός με τον οποίο βλέπει την τυπωμένη φράση.
Το περιοδικό «Νέα Εστία» ήταν το σχολείο του. Εργάστηκε εκεί ως διορθωτής, την εποχή που διευθυντής του περιοδικού ήταν ο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Λέει πώς ο Ζουμπουλάκης ήταν «ο βασικός συνομιλητής του» σ’ εκείνα τα χρόνια της διαμόρφωσης.
Συμφωνεί ότι δεν υπάρχει ένα μείζον έργο στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, αλλά αναρωτιέται αν το θέλουμε. Διαβάζει όμως τώρα όλα τα βιβλία του Αλέξη Πανσέληνου για να συνομιλήσει μαζί του σε δημόσια εκδήλωση. Αγαπημένος του συγγραφέας είναι ο Τζέιμς Τζόις, ο οποίος τον οδήγηση στην Βιρτζίνια Γούλφ. Αγαπημένοι του ήρωες είναι δημιουργήματα του Τόμας Μαν. Ο Χανς Κάστροπ από το «Μαγικό Βουνό» και ο Τόνιο Γκρέγκερ. Ιδρυσε τους «Αντίποδες» το 2014. Σε λίγο ο εκδοτικός οίκος συμπληρώνει τους 100 τίτλους.
-
Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η Νομική Επιστήμη διολισθαίνει προς τον τεχνοκρατισμό. Ο Αντώνης Καραμπατζός, καθηγητής Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διαψεύδει, με την αναγνωστική πρακτική του, αυτήν την εντύπωση. Διαβάζει Τζότζεφ Κόνραντ, Φίλιπ Ρόθ, Γκράχαμ Γκρίν ή Τζον Γουίλιαμς. Τον ενδιαφέρει ο ρωμαϊκός κόσμος έτσι όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «Αδριανού Απομνημονεύματα». Τον έλκει η μεγάλη μυθιστορηματική τοιχογραφία του Γιώργου Θεοτοκά «Αργώ» αλλά και ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση.
Διαβάζει τα δοκίμια του Κωστή Παπαγιώργη, ιδιαίτερα την τετραλογία του για το 1821. Η γερμανική εκπαίδευσή του τον έχει οδηγήσει στο Χέρμαν Εσσε αλλά στον Ντύρενματ και στον Χέλντερλιν. Διαβάζει ποίηση. Σεφέρη, Ελύτη, Γονατά, Σαχτούρη αλλά και Μιχάλη Γκανά, Γιάννη Βαρβέρη, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη. Η ποίηση του Κ.Π.Καβάφη του δείχνει πώς η συναισθηματική εμπειρία συνδυάζεται με την ιστορικότητα και το ρίγος της ιδιοφυίας.
Συζητάει για την cancel culture, για την τεχνητή νοημοσύνη και το πως μπορεί να επηρρεάσει την ανάγνωση αλλά και για τον δημόσιο λόγο στην εποχή των social media. Θα καλούσε σε δείπνο τον Τίτο Πατρίκιο, για να δεί πως φτάνει στη δική του γενιά η μνήμη της γενιάς του ποιητή.
-
Η ιστορία της οικογένειας του Ακύλλα Καραζήση ξεκινάει από την Οδησσό και το Κίεβο και μοιάζει με οικογενειακή σάγκα. Ισως γι' αυτό ο ίδιος δεν διστάζει να πεί ότι αν έχει διαλέξει ανάμεσα στην αναγκαστική πραγματικότητα και αυθαίρετη μυθοπλασία προτιμάει την δεύτερη. Μόλις σκηνοθέτησε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος τους «Ληστές» του Σίλλερ και η ερώτηση αν ταυτίζεται με την εποχή του ρομαντισμού έρχεται αυθόρμητα. Ναι, αναγνωρίζεται στην εποχή πριν και μετά από την Γαλλική Επανάσταση και σε συγγραφείς όπως ο Γκαίτε, ο Σίλλερ ή ο Γκέοργκ Μπύχνερ. Αναγνωρίζεται όμως και στην πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εποχή εκρηκτικής δημιουργικότητας.
Η «Λευκή Φρουρά» του Μπουλγκάκοφ είναι από τα αγαπημένα του βιβλία. Βρίσκει ακόμη συναρπαστικό ο,τιδήποτε αφορά στον Στάλιν, πώς φτιάχνεται και λειτουργεί μια προσωπικότητα σαν αυτή του σοβιετικού δικτάτορα. Διαβάζει πολύ: Κλάιστ και Μπολάνιο, Μάριο Βάργκας Λιόσα και Αμος Οζ, Θανάση Βαλτινό και Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, Σεφέρη και Ελλιοτ. Κλαίει με την ποίηση. Κι αν έπρεπε να καλέσει συγγραφείς, θα ήταν ο Σεφέρης, ο Έλλιοτ, ο Πεντζίκης. Όχι όμως για φαγητό αλλά για ποτό και τσάι.
-
‘Oλα ξεκίνησαν από τον Χόρχε Λούις Μπόρχες, από τα δοκίμια και τα πεζά του Aργεντινού συγγραφέα, που ο Παναγιώτης Μελίδης διάβασε στο παιδικό του δωμάτιο στη Βέροια. Τον ακούω και ανακαλύπτω έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη που διαβάζει «απρόοπτα» βιβλία και τα αναλύει μέσα από μια εντελώς δική του οπτική. Πίσω από την μουσική του υπάρχουν βιβλία, όπως το μυθιστόρημα του Ζορζ Περέκ «Ζωή, οδηγίες χρήσεως». Του αρέσει να διαβάζει ενώ περπατάει. Περπατώντας διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόυς αλλά και «Το ουράνιο τόξοτης βαρύτητας» του Τόμας Πίντσον και το «Infinite Jest» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Από τους Έλληνες συγγραφείς, διαβάζει Σκαρίμπα, Μάτεσι αλλά και τον Αριστείδη Αντωνά και τον Ευθύμη Φιλίππου. Λατρεύει το έργο του Ρόμπερτ Μπολάνιο αλλά και του Ρεμόν Κενό. Και είναι εντελώς εξαρτημένος από τα βιβλία του Ζέμπαλντ.
-
Μέντοράς της ήταν ο αξιωματικός πατέρας της. Τα πρώτα βιβλία τα αγόρασε όταν ήταν στην 6η Δημοτικού, στο βιβλιοχαρτωλείο «Χαρμπής» της Θεσσαλονίκης. Αγάπησε πολύ τους κλασικούς αλλά και τους αφροαμερικανούς, όπως την Τόνι Μόρρισον και τον Πέρσιβαλ Έβερετ. Αγάπησε τον Μίσιμα αλλά και τον Τζόν Στάιμπεκ. Διάβασε νωρίς την Βιρτζίνια Γούλφ και τα «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου» του Ρολαν Μπαρτ την έφεραν κοντά σ' έναν άνθρωπο. Της αρέσει η Ούρσουλα Φώσκολου και η Μελίσσα Στοίλη, αλλά η απογοήτευση ως αναγνώστριας έρχεται κυρίως από Ελληνες συγγραφείς. Θα καλούσε σε γεύμα τους τέσσερις του «Μυθιστορήματος των τεσσάρων», Βενέζη, Μυριβήλη, Καραγάτση, Τερζάκη και τον...συντονιστή τους Γιάννη Μαρή. Μετά από μια περίοδο αποχής από την ανάγνωση λόγω long covid, τα αστυνομικά την ξαναβάζουν τώρα στον κόσμο των βιβλίων.
-
Αγαπάει την Μαργκερίτ Ντυράς. Δεν θα μπορούσε διαφορετικά: η γαλλίδα συγγραφέας του έμαθε να φτιάχνει blanquette de veau. Στην Ταγγέρη γνώρισε τον Πόλ Μπόουλς και δοκίμασε κάτι από την γεύση των μπίτνικ, έστω και στο τελείωμά τους. Θα οργάνωνε δείπνο αποκλειστικά με γκέι συγγραφείς, ανάμεσά τους ο Ταχτσής και ο Έντμουντ Γουάιτ. Διάβασε το βιβλίο του Ουίλιαμ Ντάρλιμπλ «Στη σκιά του Βυζαντίου» κι έκανε το ίδιο ταξίδι. Του αρέσει η Γερτρούδη Στάιν, ιδιαίτερα η συνταγή της ‘κότα γεμιστή με αυγά’.
-
Mεγάλωσε στη Γαλλία αλλά έμαθε ελληνικά διαβάζοντας την ελληνική έκδοση του «Αστερίξ». Το πρώτο βιβλίο ελληνικής λογοτεχνίας που διάβασε ήταν «Το αμάρτημα της μητρός μου». Το διάβασε στα δώδεκά του, καθ' υπόδειξιν της μητέρας του.
Ο πρώτος συγγραφέας που του έρχεται στο νού είναι ο Χόρχε Σεμπρούν και το βιβλίο του «Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ». Ταυτίζεται κάπως μαζί του, λόγω της διπλής ταυτότητας. Ο Σεμπρούν ισπανογάλλος. Αυτός, ελληνογάλλος. Διαβάζει πολύ. Από Εμανουέλ Καρέρ και Γιούκιο Μίσιμα μέχρι Χωμενίδη και Αλέξη Πανσέληνο. Διαβάζει Μπρετόν αλλά και Ουελμπέκ. Η λογοτεχνία του Ουελμπέκ του δείχνει την ευρωπαϊκή κατάσταση, την μοναξιά, της κρίση της ανδρικής ταυτότητας.
Είναι κοινωνιολόγος και χρησιμοποιεί την λογοτεχνία ως εμπειρικό υλικό. Διαβάζει και Σιμενόν. Θεωρεί ότι είναι ένας συγγραφέας που δεν ντρέπεται για το ανθρώπινο είδος. Βραβευμένος για το βιβλίο του «Οι περιπέτειες της μεσαίας τάξης», δουλεύει τώρα πάνω στην ελληνική κουζίνα και στην κωδικοποίησή της. Γι'αυτό διαβάζει Βέφα Αλεξιάδη και φυσικά Νικόλαο Τσελεμεντέ.
-
Το βιβλίο στο οποίο βυθίστηκε, στην κυριολεξία, ήταν το Confiteor του καταλανού Ζάουμε Κομπρέ. Το βιβλίο που θα αρχίσει τώρα να διαβάζεί είναι «Το βουνί» της Λουίζας Παπαλοϊζου. Τα βιβλία της δίνουν ιδέες και κλειδιά για τα θεάματά της. Συνέβη με «Το γαλάζιο τετράδιο» του Δανιήλ Χαρμς, ενός σχεδόν άγνωστου συγγραφέα της ρωσικής πρωτοπορίας. Συνέβη και με την συλλογή επιτύμβιων ποιημάτων «Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ» του Αμερικανού Έντγκαρ Λη Μάστερς, ένα βιβλίο που της είχε συστήσει ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος.
Έχοντας μεγαλώσει μέσα στο βιβλιοπωλείο «Διάμετρος» της Χαλκίδας, η Αργυρώ Χιώτη είναι αναγνώστρια εξ απαλών ονύχων. Πολλές παραστάσεις της στηρίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα αλλά και σε κείμενα της παράδοσης, όπως τα παραμύθια. Συνεργάζεται στενά με τον Ευθύμη Φιλίππου. Και η εμπειρία της ως φοιτήτριας στη Γαλλία τής άνοιξε δρόμους σε θεωρητικά κείμενα (Μποντριγιάρ, Ντελέζ κλπ) που τα χρησιμοποιεί τώρα στις παραστάσεις της.
-
Ο Soloúp, κατά κόσμον Αντώνης Νικολόπουλος, είναι ο δημιουργός σημαντικών graphic novels, όπως το «Αϊβαλί», ο «Συλλέκτης», η «Μάχη της πλατείας», ο «Ζοrμπάς».
O δημιουργικός του κόσμος διαμορφώθηκε και επηρεάστηκε από τα βιβλία και τους συγγράφεις που διαβάζει από την παιδική του ηλικία. Μας εξομολογείται ότι διατηρεί μια βιβλιοθήκη «επίλεκτων» βιβλίων, δηλαδή έναν σχετικά μικρό αριθμό έργων που διατρέχουν την ανθρώπινη γνώση. Ανάμεσά τους είναι έργα του Ηράκλειτου, του Επίκτητου, του Αλμπέρ Καμί αλλά και του Φερνάντο Πεσόα. Το παράδοξο είναι ότι σε αυτήν τη βιβλιοθήκη των επίλεκτων συγγραφέων υπάρχει κι ένας συνθέτης, ο Μπαχ.
Τι διάβασε για να μπεί στον κόσμο του Καζαντζάκη; Τι διάβασε για το «Αϊβαλί»; Μήπως ο Κόντογλου βρίσκεται πίσω από το graphic novel του για τη Μικρασιατική Καταστροφή; Αυτός είναι ο αναγνώστης Soloúp.
-
Ο Στάθης Καλύβας ομολογεί ότι η λογοτεχνία είναι η πρώτη ύλη για καταλάβει τον κόσμο κι αυτή που του δίνει έμπνευση για την δική του δουλειά ως πολιτικού επιστήμονα. Ανάμεσα στα βιβλία που συζητάει είναι η «Ορθοκωστά» του Θανάση Βαλτινού, «Η γιορτή του τράγου» του Μάριο Βάργκας Γιόσα, «Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο» του Τζούνο Ντίαζ, «Λιμόνοφ» και «Γιόγκα» του Εμανουέλ Καρέρ αλλά και βιβλία της Ανί Ερνό, του Μισέλ Ουελμπέκ, του Γκαστόν Λερού, του Ευγενίου Συ.
Στη διάρκεια της συζήτησης διαπιστώνουμε ότι στις αναφορές του κυριαρχεί η γαλλική λογοτεχνία. Το θέμα είναι βιογραφικό: η επιρροή της Γαλλίδας μητέρας του. Στον ναυτικό πατέρα του οφείλει την εμπειρία του Γεωργίου Βιζυηνού.
-
Η Ξένια Κουναλάκη παρουσιάζει την βιωματική σχέση της με τα βιβλία. Μιλάει για «Το καπλάνι της βιτρίνας» της Αλκης Ζέη (εκδ. Μεταίχμιο), «Νετανιάχου» του Τζόσουα Κοέν (εκδ. Gutenberg), «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ (εκδ. Μεταίχμιο), «Ο αγώνας μου» του Κλάους Ούβε Κνάουσγκορντ (εκδ. Καστανιώτης), «Παραντάϊς» της Φερνάντα Μελτσόρ (εκδ. Δώμα), «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν (εκδ. Μεταίχμιο), «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» της Σώτης Τριανταφύλλου (εκδ. Πατάκης), «Γιάντες» της Αμάντας Μιχαλοπούλου (εκδ. Καστανιώτης), «Πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροίδη (εκδ. Gutenberg), «Πράγματα που σκέφτεται η Παρθένος Μαρία όταν καπνίζει κρυφά στο μπάνιο» της Αλεξάνδρας Κ. (εκδ. Πατάκης), αλλά και για τα βιβλία του Φίλιπ Ροθ, της Ανί Ερνώ, του Ορχάν Παμούκ, τα διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου και άλλα.
Τα βιβλία της Ξένιας Κουναλάκη «Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές», «Οξυγόνο» και «Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις.
-
Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη, η Πηνελόπη Δέλτα της παιδικής της ηλικίας, οι μέντορες. καθηγήτριές της στο Ηράκλειο, οι αρχαίοι τραγικοί, ο Σαίξπηρ, η βιβλιοθήκη του Βασίλη Φωτόπουλου, η δουλειά της στις φυλακές με τα κείμενα και την ανάγνωση είναι όλα αυτά που συντελούν το αναγνωστικό σύμπαν της Εύας Νάθενα.
-
Τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της Κατοχής; Ο συγγραφέας Γιάννης Καρατζόγλου στο βιβλίο του «Μεσεγγυούχοι και Δοσίλογοι και το τέλος της εβραϊκής επιχειρηματικότητας στην κατοχική Θεσσαλονίκη» (εκδόσεις Επίκεντρο), παρουσιάζει πώς ανατράπηκαν όλα με την Γερμανική Κατοχή (1941-1944), στηριγμένος σε μεγάλη έρευνα σε αρχεία.
Ο αφανισμός των Εβραίων, η λεηλασία των περιουσιών τους, ο δοσιλογισμός, η συμπεριφορά των θεσμικών οργάνων, η τύχη των «κατά την Κατοχήν πλουτισάντων», οι νέοι εύποροι αλλά και τι έγινε από την απελευθέρωση μέχρι το 1950, αποτελούν κεφάλαια που εξετάζονται στο βιβλίο αλλά και θέματα της συζήτησης στο πόντκαστ αυτό.
-
Ο Μάνος Χατζιδάκις και η παιδική χορωδία των Ανακτόρων. Ο ύμνος των προσκόπων. Η κρητική του ταυτότητα και πόσο ένιωθε Κρητικός. Η «Αραπιά»του Βασίλη Τσιτσάνη και η αδιόρατη σχέση του Χατζιδάκι με τον Νίκο Σκαλκώτα και την Μάτση Χατζηλαζάρου. Το music room της Αμερικανικής Πρεσβείας και η ανακάλυψη του Μάλερ. «Το κυπαρίσσι» και το βαθύτερο μήνυμά του. Οι δεσμοί με τον Μίκη Θεοδωράκη.
-
Είναι το Πολυτυεχνείο μια νέα εθνική επέτειος; Ποια είναι τα αφηγήματα για το Πολυτεχνείο και για την περίφημη γενιά του; Πώς το Πολυτεχνείο έγινε ο καταλύτης για τις εξελίξεις στον χώρο της άκρας δεξιάς; Τι σημαίνουν σήμερα οι πολιτικές ταυτότητες «αριστερά» και «δεξιά» και τι σήμαιναν τον Νοέμβριο του 1973; Πώς βλέπουμε το Πολυτεχνείο μέσα από την οπτική και την πρακτική της μεταπολιτικής;
Βιβλία για το Πολυτεχνείο:
1. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, «Το Πολυτεχνείο έξω από το Πολυτεχνείο», εκδόσεις Θεμέλιο
2. Κωστής Κορνέτης, «Τα παιδιά της δικτατορίας», εκδόσεις Πόλις
3. Ιάσων Χανδρινός (επιμ.), «Όλη η νύχτα εδώ - Μια προφορική ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», εκδόσεις Καστανιώτη
4. Ιερώνυμος Λύκαρης (επιμ.), «Πολυτεχνείο 1973: Το αίμα το αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει», εκδόσεις Καστανιώτη
5. Σταύρος Λυγερός, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια ξεχασμένη κατάθεση», εκδόσεις Πατάκη
6. Δημήτρης Παπαχρήστος, «Ζούσε τη ζωή του σαν να τη θυμόταν», εκδόσεις Καστανιώτη
7. Δημήτρης Χατζησωκράτης, «Πολυτεχνείο '73 - Αναστοχασμός μιας πραγματικότητας», εκδόσεις Πόλις -
Μια εντελώς άγνωστη πτυχή στην ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα αποκαλύπτει ο Αχιλλέας Χεκίμογλου στο βιβλίο του «Ατομική Εποχή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Η έρευνά του δείχνει πώς η Ελλάδα προσπάθησε να γίνει πυρηνική δύναμη, χωρίς να τα καταφέρει, πέρα ίσως από την ίδρυση του Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών Δημόκριτος αλλά και την δημιουργία της ΔΕΗ.
Το συναρπαστικό σε αυτό το βιβλίο, που καλύπτει την περίοδο από την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι μέχρι το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ, είναι όμως οι απρόοπτοι πρωταγωνιστές.Πριν απ΄όλους η βασίλισσα Φρειδερίκη που την θεωρούσαν απόστολο της ατομικής ενεργειας, ένα είδος «ατομικής βασίλισσας». Ακόμη, ναύαρχοι το Πολεμικού Ναυτικού, ο πολεοδόμος Δοξιάδης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά και ο Γεώργιος Παπανδρέου.
-
Συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την απονομή του βραβείου Νομπέλ στον Γιώργο Σεφέρη. Ο ποιητής ήταν ένας από τους τρείς που είχαν προκριθεί στην τελική φάση του βραβείου για το 1963. Οι άλλοι δύο ήταν επίσης ποιητές, ο Πάμπλο Νερούδα και ο Ουίσταν Χιού 'Ωντεν.
Η επέτειος αποκτά επικαιρότητα με την έκθεση και παρουσίαση τεκμηρίων, εγγράφων, φωτογραφιών και κινηματογραφικών επικαίρων στο Μουσείο Μπενάκη, στο κτίριο της οδού Κριεζώτου.
Πώς διαβάζουμε σήμερα τον Σεφέρη και πώς τον "βλέπουμε"; Υπάρχει και κάποιος άλλος Σεφέρης πέρα από τον θεσμικό και την αναπόφευκτη σύνδεσή του με το έθνος; Υπάρχει ένας Σεφέρης έκκεντρος ή εναλλακτικός;
Ο Βασίλης Λαμπρόπουλος, ομότιμος καθηγητής στη νεοελληνική έδρα Καβάφη στα τμήματα Συγκριτικής και Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μϊσιγκαν δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις που ανοίγουν νέους δρόμους για το πώς βλέπουμε εμείς και οι άλλοι τον ποιητή.
- Laat meer zien
