Afleveringen
-
Annelies Moons praat met Yves Segers over het boek 'Lekkere plekken'. Koffiebars, plekken die café én winkel tegelijk zijn, en verpakkingsvrije winkels: klinkt als de stad van nu, maar het is ook de stad van 200 jaar geleden. Veel zaken die we nu als ‘hip’ zien, bestaan al heel lang. Al is er natuurlijk ook veel veranderd. Het Centrum voor Agrarische Geschiedenis maakte een boek over de evolutie van de 'lekkere plekken' waar je boodschappen doet en buitenshuis eet. Met Leuven als voorbeeldstad.
-
Annelies Moons praat met Sofie Van Waeyenberghe over haar boek 'Polyamorie'. Een weekend waarin je thuis ontbijt met je echtgenoot, om dan ‘s avonds af te spreken met je lief, die de volgende dag gaat brunchen met z’n vriendin. Het is de realiteit van steeds meer mensen. Want meer en meer mensen laten de monogamie achter zich en kiezen voor polyamorie. Wat dat precies is, wat het inhoudt en waarom mensen ervoor kiezen. Hoe meer liefde, hoe meer vreugd?
-
Annelies Moons praat met Babette Van Rafelghem over haar boek 'Post mortem'. Babette Van Rafelghem is forensisch arts én tekenaar. 'Post mortem' is een boek waarin je kan lezen hoe een autopsie in z’n werk gaat, maar ook op de bijpassende medische illustraties kan zién wat er gebeurt. Een anatomische atlas die kunst, true crime en wetenschap versmelt.
-
Annelies Moons praat met Lize Spit over ‘Autobiografie van mijn lichaam’. Je krijgt een mail. Daarin laat je moeder weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Wat zet dat in gang? Hoe verandert dat de tijd die er nog rest? En jullie relatie? Wat maakt dat los? Allemaal vragen die Lize Spit onderzoekt in haar nieuwe boek ‘Autobiografie van mijn lichaam’. Waarin ze probeert haar relatie met haar moeder te begrijpen, maar ook die met haar eigen lichaam.
-
We kijken graag wég van de dood. Dood is voor later. Maar soms is 'later' dichterbij dan we (willen) weten. Dan moét je de de dood wel in de ogen kijken. Annelies Rutten interviewde dertien mensen die weten dat ze niet lang meer te leven hebben. Bart Van Leuven maakte foto's: één voor hun dood, één daarna. Die laatste foto's zijn confronterend. We zijn het niet gewend om de dood te zien. Hoe kijken mensen terug op hun leven, met de dood voor ogen? Verliep het naar wens? En wàt, als niét?
-
Joris Hessels praat Stefaan van Brabandt over 'Schopenhauer'. Ons leven wordt volgens de vrolijke pessimist en lachende mensenhater Arthur Schopenhauer gekenmerkt door leed en verveling en is bijgevolg één grote vergissing. Niettemin is de filosofie van ‘de zwartgalligste filosoof aller tijden’ buitengewoon opbeurend, aanstekelijk en zelfs bevrijdend. Dat probeert theatermaker Stefaan van Brabandt duidelijk te maken in de voorstelling 'Schopenhauer', met Damiaan De Schrijver.
-
Joris Hessels praat met jeugdpsychiater Belo Mussche over haar boek 'Je bent niet kapot', waarin ze de lezer laat kennismaken met een aantal jongeren en hun familie. Want, zegt belo, ze hebben ons een belangrijke boodschap te vertellen. Ze wijzen ons op een algemene staat van ontreddering in onze samenleving.
-
Joris Hessels praat met Isabelle du Four over de expo 'Wild'. Maar wat is dat wild dan precies? Dat is het uitgangspunt van een tentoonstelling in het Museum voor Natuurwetenschappen. Is de mens niet alleen bedreigend, maar ook zelf bedreigd?
-
In 'Klassenjustitie. Hoe blind is Vrouwe Justitia?' houdt Naciri ons juridisch systeem tegen het licht. In haar zoektocht naar rechtszekerheid en gelijke rechten behandelt ze misconcepties, mythes en reële uitdagingen in ons Belgisch rechtssysteem. Hoe groot zijn de blinde vlekken van rechters en advocaten? In hoeverre is er sprake van een gebrek aan gelijke kansen en toegang tot het recht? Daarover praat ze met Bruno Wyndaele.
-
De censuur was alomtegenwoordig, de politie streng, ook al in de tsaristische tijd. En toch ontstond in de Sovjet-Unie een circuit van clandestiene uitgaven in eigen beheer, de samizdat, dat zich verspreidde naar de satellietstaten in Oost-Europa en dat tot het ineenstorten van de USSR zou blijven bestaan. Emmanuel Waegemans, die ooit zelf manuscripten de Sovjet-Unie uit smokkelde, schetst hoe de samizdat groeide en bloeide.
-
Elke week wordt in België iemand door zijn/haar (ex)-partner vermoord. Het gerecht krijgt dat cijfer niet naar beneden. Hoe komt dat? Hoe kan liefde radicaal omslaan in haat? In elk geval komen passionele moordenaars voor in alle rangen en standen. Kan ieder van ons dan in een vlaag van ziekelijke jaloezie of grote woede iemand vermoorden? Bent u zeker dat uw stoppen nooit zullen doorslaan? Hoe kun je signalen van dreigend geweld herkennen? En wat is het belang van een warme opvoeding?
-
Freek Van de Velde onthult in zijn boek 'Wat taal verraadt' hoe menselijke communicatie zich heeft ontwikkeld, van prehistorische kreten over Shakespeariaanse sonnetten tot moderne straattaal. Je komt te weten hoe dolfijnen menselijke taal nabootsen, waarom stokstaartjes een verrassend gevoel voor mode hebben, en wat taal tot het krachtigste afrodisiacum maakt. Hij praat erover met Jacotte Brokken.
-
In 1827 gebeurt er iets bijzonders. Giraf Zarafa vertrekt voor een tocht die twee jaar zal duren. De giraf is een geschenk van de pasja van Egypte, voor de koning van Frankrijk. Barbara Rottiers verdiepte zich in het verhaal van de giraf en maakte er een boek over, voor kinderen vanaf 10 jaar. Ze vertelt over deze wonderlijke giraf bij Jacotte Brokken.
-
Het verhaal van een iconische foto in het bad van Hitler, maar vooral van de persoon die in het bad zit, terwijl ze peinzend over haar schouder staart. Het verhaal van Lee Miller, oorlogsfotograaf, kunstenaar en waanzinnig interessante vrouw. Dat verhaal is nu te zien in de biopic 'Lee', met Kate Winslet in de hoofdrol. Marleen Daniëls, fotograaf en bewonderaar van Lee Miller, keek naar de film.
-
Wie heeft ooit beslist dat vrouwen het zwakke geslacht zouden worden? Met die vraag zat Jan Luiten van Zanden. Voor het antwoord keert hij in zijn boek 'Dochters van Lucy' helemaal terug naar het begin, naar Lucy, de eerste mens. Daarna neemt hij ons mee door de geschiedenis van de vrouw-manverhouding.
-
In de Sint Pietersabdij in Gent loopt een tentoonstelling rond deze vragen: is één van de graven onder het Sint Pietersplein van Judith van Vlaanderen? Het skelet is van een vrouw die stierf in de negende eeuw. Tot zo ver is er een match. Welke historische kennis hebben we, die verder in die richting wijst? Blijft de veronderstelling overeind, als je ook een fysisch antropoloog op het skelet loslaat? Historicus Steven Vanderputten en antropoloog Isabelle De Groote bij Annemie Peeters
-
Op 25 november is het vijftig jaar geleden dat Nick Drake stierf, eenzaam in zijn jongenskamer in het ouderlijke huis. Hij was 26. Hij zou nooit beleven dat zijn oeuvre postuum wereldwijd miljoenen gevoelige jongens en meisjes tot tranen toe zou beroeren. Eén van die velen is muzikant Jan Swerts, hij schreef voor het tijdschrift 'Reveil' een verhaal over zijn pelgrimstocht naar het graf van Nick Drake in Tanworth-in-Arden. En hij praat over wat het werk van Drake zo onsterfelijk maakt.
-
Charlotte Van den Broeck volgt het spoor van de uitgestorven Tasmaanse tijger. Van de Antwerpse zoo tot de bush van Lutruwita/Tasmanië, waar enkelingen pootafdrukken en camerabeelden verzamelen in de hoop te kunnen bewijzen dat het dier nog leeft. En wat als we het dier terug tot leven zouden wekken? Haar boek 'Een vlam Tasmaanse tijgers' is een droevig ecologisch verhaal, maar biedt ook hoop in tijden van (klimaat)crisis.
-
De Britse Olivia Laing droomt als kind al van een eigen tuin. Die kan ze pas kopen als veertigplusser: het is een compleet verwilderde tuin-met-huis in Suffolk. Laing stort zich op de reconstructie van de tuin, en stoot daarbij op verhalen van uitsluiting en macht. Het is 2020, wereldwijde lockdown, ook Laing is bevoorrecht, met haar prachtige tuin. Het dagboek dat ze in die dagen bijhoudt, is nu een boek: The garden against time. Tuiniers Britt Bakker en Bert Watteeuw lazen het en vertellen.
-
De Verenigde Staten lijken nu erg verdeeld, maar waren dat nog veel meer tijdens de burgeroorlog, de Civil War (1861-1865) tussen de Noordelijke en Zuidelijke Staten. Johan Op de Beeck schreef een lijvig boek over die oorlog en ontdekte een grotere rol voor België dan tevoren werd aangenomen. Zijn boek heet 'De Verscheurde Staten van Amerika', en gaat over vroeger én vandaag.
- Laat meer zien
